زندگي آپارتماني، فرهنگ معاشرت را تغيير مي‌دهد. معماري برون‌گرا و باز (open)، بستر بي‌عفتي را فراهم مي‌کند... «در دنياي امروز، مسکن الگوي خاصي پيدا کرده است؛ در مدل‌هاي جديد آپارتماني، هرکس واحد مجزايي دارد و معاشرت‌هاي قديمي و روابط ارحام، کم فروغ شده و روابط اقشار، انضباط درستي ندارد. در سبک قديم، خانواده‌ها بزرگ و عشيره‌اي بودند و يک پدر با فرزندانش در يک خانه زندگي مي‌کردند و فرهنگ معاشرت خاصي در آنجا حاکم بود و اخلاق خاصي بين ارحام شکل مي‌گرفت. در خانه‌هاي قديمي که هنوز هم در بعضي شهرها وجود دارد، غير از اينکه داراي بخش‌هاي اندروني و بيروني بودند، درب آنها دوکوبه، يکي مخصوص آقايان و ديگري مخصوص بانوان داشت که معلوم مي‌شد آن کسي که درب خانه را مي‌زند زن است يا مرد و چه کسي بايد پشت در به استقبال برود، يعني نوعش انضباط و دقت در مواجهه اقشار وجود داشت و ارزش و اخلاقي خاصي رعايت مي‌شد. در معماري هم دو سبک وجود دارد: معماري برون‌گرا و معماري درون‌گرا. در معماري درون‌گرا مناسبات معماري به گونه‌اي تنظيم مي‌شود که روابط انسان هم تحت تاثير آن تنظيم مي‌شود. در معماري درون‌گرا رابطه اقشار محدود مِي‌شود و مراعات روابط عفيفانه بين زن و مرد آسان است و اگر کسي بخواهد در چنين خانه‌اي عفيف نباشد بايد خيلي زحمت بکشد و آبروي خود را به خطر بيندازد و بي‌عفتي کند! ولي در معماري جديد و برون‌گرا که ساختمان (open) بنا مي‌کنند، پنجره‌ها به گونه‌اي است که از بيرون به داخل خانه اشراف وجود دارد؛ در داخل خانه هم آشپزخانه باز است و در سالن پذيرايي اين خانه محرم و نامحرم رفت و آمد مي‌کنند؛ در اين حال، بستر بي‌عفتي فراهم مي‌شود؛ يعني رعايت حجاب و عفت براي بانوي خانه که مي‌خواهد پذيرايي کند، دشوار مي‌شود». استاد سيدمحمّدمهدي ميرباقري (کتابک سبک زندگي) @ostadmirbaqeri - اويس.