آسيب شناسي رياکاري در جامعه نتيجه گفتگوي ديشب در جمع دوستان: رياکاري در نظام هاي غيرارزشي معني ندارد چون دليلي براي رياکاري نيست. ولي نظام ارزشي، ناچار رياکاري بوجود مي آيد. نظام اسلامي يک سلسله ارزش در حيطه فردي و يک سلسله ارزش اجتماعي تعريف کرده است. مثلاً شرب خمر در اسلام حرام است يعني در حيطه فردي مردود است و داراي عذاب الهي شمرده شده است و در عرصه اجتماعي نيز ساخت، خريد و فروش و مصرف آن منکر و جرم شناخته شده است و مشمول حدود است. ولي در نظام اسلامي، کسي که در خفا شرب خمر مي کند محترم و در امان است. در خصوص گناهاني مانند فحشا در حيطه فردي گناه کبيره و مستوجب عذاب شناخته شده است ولي در عرصه اجتماعي استانداردهاي سختگيرانه اي براي تشخيص آن قرار داده شده است. چهار شاهد مرد براي شهادت به فحشا شايد اصلا يا به ندرت گير بيايد. پس اسلام استانداردهاي اجتماعي اش با استانداردهاي فردي متفاوت ولي مکمل هستند. چنانچه استانداردهاي فردي را به سطح اجتماعي سرايت داديم و خواستيم مطابق آن عمل کنيم، دچار افراط گرايي و مشکلاتي مي شويم که جامعه تحمل آن را نخواهد داشت. براي اداره يک جامعه ارزشي بدون ريا بايد استانداردهاي حکيمانه اي را مطابق شرع اسلام تعيين کرد که رعايتش براي عموم مردم امکان پذير باشد ولي در اجراي آن بايد کاملا قاطعيت نشان داد زيرا احکام اجتماعي اسلام براي سلامت جامعه و تداوم بقاي تمدن ضروري است. مثلا با روزه خواري علني بايد با قاطعيت حکم اسلام پياده شود. يا مثلا درباره سارق يا مفسد بايد قاطعانه احکام حد و تعزير اجرا شود زيرا در غير اين صورت شيرازه جامعه از هم گسيخته خواهد شد. @hamidbazmshahi - اويس.