تظاهرات هاي روزهاي اخير در شهرها و استانها عمدتا داراي ماهيتي عدالت طلبانه و ريشه در ناکارآمدي دستگاهها دارد. مردمي که نتوانند حق خود را فرياد کنند زنده نيستند و نهادهاي حاکميتي نيز که حالا با فيش هاي نجومي که ديگر قانوني هم شده، حقوق خود و اجداد و نوادگانشان را از بيت المال کسب کردند، بالاخره روزي بايد از "شرايط حساس کنوني" خارج شده و پاسخگوي تکاليف و وظايفشان باشند. اما کساني که شعارها را به سمت رهبري و سياست هاي کلان کشور سوق مي دهند بايد پاسخي داشته باشند به اينکه آيا احکام، فرمانها، هشدارها و سياست هاي ابلاغي رهبري توسط دستگاهها اجرا شده و اين اشکالات بوجود آمده و يا ملاک ها و سياست هاي رهبري از سال 82 که فرياد زد جلوي "فقر، فساد و تبعيض" را بگيريد و اين همه دولتها و دستگاهها را به اداي خدمت به مردم واداشته، انجام نشده است؟ آيا مسئولان فعلي دولت منتخب مردم نيستند؟ آيا اين ناکارآمدي ها ريشه در عمد خيانت آميز يا بي عرضگي اين دولت نيست؟ آيا اين منطقي است که ما دولتي را بر سرکار بياوريم که داراي پرونده هاي متعدد فساد و جاسوسي و سوء مديريت است آنگاه از قوه قضاييه و رهبري توقع برخورد با يک لشگر از مديران فاسد و مفتخور داشته باشيم؟ آيا ابزارهاي در اختيار دولت براي رفع مشکلات مردم کافي نيست؟ پس چه شد برجام و منافع درخشان آن؟ @hamidbazmshahi - اويس.