‌قانون اساسي و حرمت شرعي حريم خصوصي مردم موضوع حريم خصوصي و تفکيک آن از فضاي عمومي از مهمترين موضوعات حقوق ملت در هر نظام حقوقي است وهر سيستمي با توجه به مباني شکل دهنده قوانين و مقررات چارچوب هاي خاصي را براي اين موضوع در نظر ميگيرد. در نظام حقوقي ايران با توجه به اصل چهارم قانون اساسي که ابتناي هر قانون و مقرره اي را بر اساس قوانين شرعي امري بنيادين دانسته است تکليف مبناي حريم خصوصي روشن است و اين قواعد فقهي است که شاکله اصلي قوانين را ترسيم ميکند. در قران کريم حرمت تجسس مورد تاکيد بوده و سوره مبارکه حجرات با عبارت لاتجسسوا صراحتاً تجسس در امور ديگران را منع نموده است. در صدر اسلام نيز اين آيه شريفه به معناي عدم تجسس در حريم خصوصي مردم فهم ميشده است. در اين زمينه در تفسير مجمع البيان در ذيل اين آيه اين گونه نوشته شده که خليفه دوم با عبدالرحمن شبى به تجسس پرداختند، ديدند در خانه اى دود آتش بلند است. رفتند در آن خانه را کوبيدند و با اجازه داخل گرديدند. مردى را با زنى ديدند که در دست آن مرد کاسه اى نيز بوده است، عمر پرسيد: اين زن کيست؟ مرد گفت: زوجه من است سپس پرسيد در ميان آن کاسه چيست؟ گفت: آب است سپس پرسيد شعرى که آن زن با آواز مي‌خواند چگونه شعرى است؟ ادامه را در INSTANT VIEW بخوانيد - اويس.