مي گويند زن‌هاي عرب دل‌شان که مي‌گيرد، غصه که مي‌افتد به جان‌شان، راه کج مي‌کنند سوي حرم تو آقا! مي‌نشينند يک گوشه، چادرشان را روي صورت‌شان مي‌کشند هي مي‌گويند يا عباس ادرکني، ادرکني بحق اخيک الحسين. اصلا حرم‌ت معروف است به عقده‌گشايي و باز کردن سفره‌ي دل... مي‌گويند شيعيان مدينه کارشان که گير مي‌کند، روزگار که سخت مي‌گيرد، يک راست مي‌روند پشت ديوارهاي بقيع، ستون دوم روبروي حرم نبوي آدرس مزار مادرتان است. مي‌روند و مادرتان را قسم مي‌دهند به شما. به شمايي که مشگل‌گشاي دل‌هايي... مي‌گويند شما کاشف الکرب حسيني آقا... مي‌گويند هر که مي‌رود کربلا، غم‌هاي دل‌ش حواله مي‌شود به سوي حرم شما. عقده‌هاي دل‌ش باز مي‌شود در آن صحن، دل‌ش آرام مي‌گيرد... يا عباس! کرب‌هايم را برايت آورده‌ام. غصه‌هايم را آورده‌ام. نه راهي به مدينه دارم نه به کربلا. مانده‌ام در اين شهر پر التهاب. مانده‌ام در اين خستگي. نذر کرده‌ام براي دل خسته‌ام، نذر کرده‌ام امشب بنشينم گوشه‌اي و براي دل خسته‌ام 133 بار بخوانم: يا کاشف الکرب عن وجه الحسين، اکشف کربي بحق اخيک الحسين يا کاشف الکرب عن وجه الحسين، اکشف کربي بحق اخيک الحسين يا کاشف الکرب عن وجه الحسين، اکشف کربي بحق اخيک الحسين عيدتون مبارک بچه شيعه ها [ اگه شما رو نداشتيم، دلمون رو، بند کي ميکرديم؟] متن را من ننوشتم، نميدانم نويسنده اش کيست، اما عجيب حرف دل است @vaadi_ir - اويس.